Dramaturgia praktyczna. Polska sztuka aktorska XIX wieku w piśmiennictwie teatralnym swej epoki

 Termin Dramaturgia praktyczna, zapożyczony od Emila Derynga, oznacza zbiór praktycznych zasad i rad przydatnych w rozwiązywaniu codziennych problemów pracy aktorskiej. Kosiński podejmuje próbę zrekonstruowania ogólnych reguł kształtujących obraz polskiego aktorstwa w XIX wieku. Przedmiotem analizy są świadectwa pisane epoki – przede wszystkim recenzje oraz podręczniki sztuki aktorskiej pochodzące z trzech wówczas najważniejszych ośrodków polskiego życia kulturalnego – Warszawy, Krakowa i Lwowa. Zachowując układ diachroniczny, praca przedstawia w sześciu częściach dziewiętnastowieczne sądy na temat przebiegu procesu pracy nad rolą, począwszy od wymagań związanych z predyspozycjami do wykonywania zawodu, a na sposobach scenicznego użycia głosu, mimiki, charakteryzacji, kostiumu kończąc. Plastyczny język Autora, anegdotyczny ton narracji oraz stare fotografie aktorów – sław tamtej epoki – sprawiają, że publikacja Kosińskiego jest lekturą nie tylko dla teatrologów, lecz wszystkich pragnących zagłębić się w klimat ówczesnego barwnego świata artystycznego. Książka stanowi kontynuację poszukiwań badawczych, których filozoficzne podstawy zostały sformułowane w pozycji z 2003 roku „Sztuka aktorska w polskim piśmiennictwie teatralnym XIX wieku” – główne problemy. Autor konsekwentnie pozostaje w kręgu światopoglądu teatralnego epoki, która go fascynuje, widząc w sztuce aktorskiej XIX wieku odrębną „wielką konwencję”.