Region Azji i Pacyfiku w latach 1985-2015. Ciągłość i zmiana w regionalnym systemie międzynarodowym

Jeszcze kilkadziesiąt, a nawet kilkanaście lat temu wąska grupa uczonych, specjalistów i ekspertów zajmujących się regionem Azji i Pacyfiku, uchodziła za dobrze przygotowanych hobbystów, zajmujących się czymś mało istotnym i jakże odległym, a przez to mało praktycznie doniosłym i co najwyżej kulturowo intrygującym. Dziś się okazało, że rola tego regionu świata jest pierwszoplanowa, a państwa takie jak Chiny, Japonia, Korea i inne są najważniejszymi graczami na globalnej scenie ekonomicznej i politycznej. Tym samym stało się oczywiste, że owi specjaliści byli wizjonerami potrafiącymi – choćby częściowo – przewidzieć rozwój współczesnego świata i „przesuwanie akcentów” z Zachodu na Wschód. Szczęśliwie, podąża za nimi cała rzesza młodszych badaczy i ekspertów, których łączy prezentowany tu tom.
dr hab. Kamil Zeidler, prof. UG
Centrum Studiów Azji Wschodniej Uniwersytetu Gdańskiego

– fragment recenzji

Azja i Pacyfik stanowią największy na świecie region wyróżniany w stosunkach międzynarodowych. Zakres pojęciowy tego obszaru jest znacznie szerszy niż jego wymiar geograficzny, jako że region ten jest konstrukcją polityczno-kulturową, obejmującą dwa pojęcia, tzn. Azję i Pacyfik. Niezależnie od tego, że w jego skład
wchodzą państwa o różnej tradycji, kulturze, historii oraz poziomie rozwoju, to od lat siedemdziesiątych XX wieku zaczęto wyodrębniać obszar Pacyfiku (zwanego też Wspólnotą Pacyfiku) jako region w stosunkach międzynarodowych. Na tym terenie ujawniły się bowiem liczne podobieństwa i komplementarne uwarunkowania,
służące kształtowaniu się wspólnoty. U progu XXI wieku doszło natomiast do wyłonienia się regionu Azji i Pacyfiku jako głównego obszaru stosunków międzynarodowych. Przesądzają o tym zarówno strategie wielkich mocarstw wobec tego regionu, jak i zachodzące tam procesy integracyjne.
- fragment Wstępu