Rozstaje samotności. Studium filozoficzne

Książka Piotra Domerackiego poświęcona zagadnieniu samotności wypełnia lukę w polskim piśmiennictwie filozoficznym, w którym dotąd nie zajmowało ono zbyt wiele miejsca. Samotność, która współcześnie jawi się jako problem psychologiczny i społeczny, można rzec, problem cywilizacyjny, w książce Piotra Domerackiego stanowi, jak głosi podtytuł, przedmiot studium filozoficznego. Należy jednak podkreślić, że Autor w swych analizach ukazuje wielość jej aspektów, także te psychologiczne i społeczne, co nadaje jego pracy charakter interdyscyplinarny. Jednakże zasadnicze staranie Autora idzie w kierunku filozoficznego naświetlenia tego zagadnienia z dwóch, przenikających się perspektyw, historycznej i na drodze analizy problemowej. 

Prof. Czesława Piecuch, UP Kraków 

Rekomendowana praca stanowi udaną próbę powiedzenia o temacie samotności, rozpatrywanym przede wszystkim w kontekście filozoficznym, lecz przecież nie tylko, nieomal wszystkiego, co o owym temacie powiedzieć można. Zdaję sobie sprawę, że sąd ten jest nader ryzykowny, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, iż zaiste trudno byłoby cokolwiek istotnego dodać do narracji Domerackiego w sensie jej pełności dokumentacyjnej. Szczegółowość i solidność prezentowanych przez niego rezultatów badań nad samotnością dosłownie zapiera dech w piersiach. Widać wyraźnie, że temat ten zaprząta jego uwagę od kilkunastu lat, a książka jest rezultatem wręcz pedantycznie przeprowadzonych badań, których jakość nota bene nie budzi najmniejszych zastrzeżeń. W tym sensie uważam ją za wybitną. 

 Prof. Andrzej Szahaj, UMK Toruń 

Piotr Domeracki nie opisuje samotności jedynie jako zjawiska kulturowo-społecznego. Samotność staje się uprzywilejowanym miejscem spotkania ze sobą (das Sein, das wir sind), również w wymiarze owego genius loci, gdzie można szczerze płakać: solitudo sibi ad negotium flendi aptior suggereretur (św. Augustyn). Erudycja Piotra Domerackiego nie jest czystą dekoracyjnością. Żmudne analizy historyczno-filozoficzne są wyrazem szczerej troski o przybliżanie się do fenomenu samotności z różnych stron. Wielość prezentowanych poglądów nieraz zakrywa przedmiot refleksji, by za chwilę odsłonić nowe i ważne intuicje. Widzę w tym zmaganiu napięcie właściwe docieraniu do prawdy (άλήθεια), które odkrywając zaciemnia, a zakrywając odsłania (Dialektik von Entbergung und Verbergung). 

 Prof. Andrzej Wierciński, Albert-Ludwigs-Universität Freiburg