Afrodyta Urania. Fizyczne, mistyczne i teurgiczne teofanie niebiańskiej boginii w czasach późnego antyku

 W miejscowoÅ›ci Afaka w Libanie, z jaskini w zboczu góry, wypÅ‚ywa rzeka Adonis (dziÅ› Nahr Ibrahim), wpadajÄ…ca do Morza Åšródziemnego ok. 6 km na poÅ‚udnie od Byblos (dziÅ› Jebail). W starożytnoÅ›ci w pobliżu groty byÅ‚ staw oraz Å›wiÄ…tynia Afrodyty. Autorzy antyczni donosili, że rzeka przybiera okresowo krwawy kolor, zaÅ› w okolicy ukazujÄ… siÄ™ ogniste kule lub raczej cudowna gwiazda zwana UraniÄ… – NiebiaÅ„skÄ… AfrodytÄ…. Å»yjÄ…cy na przeÅ‚omie IV i V wieku historyk i dyplomata Olympiodoros z Teb opisaÅ‚ z kolei swojÄ… morskÄ… przygodÄ™, kiedy to na maszt miotanego burzÄ… statku zstÄ…piÅ‚a podobna gwiazda, okreÅ›lana tym samym mianem przez żeglarzy. Pewne przesÅ‚anki pozwalajÄ… sÄ…dzić, że w krÄ™gach późnoantycznych intelektualistów podejmowano próby sztucznego wytworzenia podobnego fenomenu. Książka zbiera relacje o teofaniach Afrodyty Uranii oraz prezentuje bogaty wachlarz asocjacji, jakie te relacje wywoÅ‚ujÄ…. Jest rekonstrukcjÄ… pewnej antycznej koncepcji religijnej i filozoficznej, której celem byÅ‚o wskazanie wybranym, jak wznieść siÄ™ do Absolutu poprzez – zgodnie z tytuÅ‚em – „fizyczny, mistyczny i teurgiczny” kontakt z Bóstwem NiebiaÅ„skiej MiÅ‚oÅ›ci.