Wspomnienia. August Zaleski

Zawsze myślałem, że nie warto pisać pamiętników. Uważałem bowiem, że pamiętnik, o ile ma być wydany za życia autora, musi być nieszczery, a jeżeli jest szczery, może być opublikowany tylko po śmierci autora. Dotyczy to zwłaszcza tych, którzy są aktywni w życiu politycznym. Może rozumowanie to obejmuje też innych autorów wspomnień, ale nad tym nie potrzebowałem się zastanawiać. Gdy jednak – po cofnięciu uznania rządowi polskiemu na uchodźstwie – objąłem w Anglii stanowisko szefa Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP, zrewidowałem ten pogląd. Przyznaję, że zrobiłem to przede wszystkim ze względów materialnych. Jak wszyscy uchodźcy, w każdej chwili mogłem się znaleźć w potrzebie zarabiania na życie pracą inną niż urzędnicza, dlatego postanowiłem się zabrać do pisania wspomnień.

Fragment ze „Wstępu”

Wprowadzenie (s. 9)

Wstęp (s. 23)

Rozdział 1. 

Sztubacka polityka (s. 25)

Rozdział 2. 

Wojna (s. 36)

Przypisy do wspomnień (s. 79)

Rozdział 3. 

Pokój (s. 86)

Rozdział 4. 

Ateny (s. 100)

Rozdział 5. 

Warszawa (s. 112)

Rozdział 6. 

Konferencja w Genui (s. 132)

Rozdział 7. 

Rzym (s. 141)

Rozdział 8. 

Maj 1926 roku (s. 189)

Rozdział 9. 

Bez tytułu (s. 219)

Addendum. 

Ni w Pięć, Ni w Dziewięć (s. 240)