Slavia Graeco-Romana. Na pograniczu tekstu i obrazu - o iluminacjach rękopisów staropołudniowosłowiańskich (XII-XIV w.)

 Slavia Graeco-Romana” jest perspektywą badawczą, której centrum stanowi sztuka, ze względu na swoje rozmiary, ograniczona w dysertacji do iluminacji rękopisów (z XII-XIV w., głagolickich i łacińskich). Zagadnienie to dotychczas nie było kompleksowo badane, być może ze względu na brak metodologicznego pomysłu na całościowe ujęcie problemu. Stworzenie kategorii badawczej umożliwiającej pełną analizę tekstów dawnych (korzystając z interdyscyplinarnej metodologii) jako symbiozy scriptura et pictura otwartej na dialog z „nowym”, „obcym” pozwala dostrzec wieloaspektowe zależności sztuki obszaru odpowiadającego współcześnie Chorwacji, Serbii, Bośni i Hercegowinie. W założeniu „Slavia Graeco-Romana” odnosi się do kategorii pogranicza sztuk, lecz jest otwarta na szeroki uzus polityczny, religijny, historyczny, etnograficzny i polityczny. Pojęcie „Slavia Graeco-Romana” definiuje wieloaspektowe artystyczne, religijne, polityczne i kulturowe zależności oddziałujące w ciągu wieków na sztukę Słowian Południowych z dwóch impulsów tworzonych przez kryterium wyznania (Katolicyzm-Prawosławie), lecz tylko w części przez nie determinowanych. Impulsy, które uczyniły ze sztuki element unifikujący Bałkany z oikumene świata wyobrażonego Chrześcijaństwa podkreślały również starożytność tradycji, w ramach której sztuka ta funkcjonowała (i której ramy tworzyła). Sztuka zajmowała także równorzędne wobec obu wspomnianych (religijnych) biegunów miejsce, z racji bycia ich syntezą (ikonograficzną, neutralną). Podkreślała również geograficzny fakt, sytuujący Bałkany w newralgicznym punkcie powszechnych dziejów sztuki tworzonych przez etniczną triadę Słowian, Greków i Rzymian (oraz ich politycznych i kulturowych spadkobierców).