Eseje nie całkiem polskie

Eseje nie całkiem polskie zostały przygotowane jednak z myślą o polskich czytelnikach. Nie mają japońskiego pierwowzoru. W oryginale pisane po polsku, już w pierwszym zamyśle były przeznaczone dla polskojęzycznego odbiorcy. Śmiałe sądy, nieoczekiwane konkluzje, ciekawe odkrycia – to wszystko gwarantuje ten zbiór. Niezwykła wartość esejów leży w ich unikatowości. Nowatorskie spojrzenie z zewnątrz na polską kulturę i zakorzenioną w niej literaturę, stwarza okazję na odczytanie jej na nowo i dostrzeżenie wartości tkwiącej często poza utworami wieszczów. Kreatywność i duża odwaga w myśleniu autora sprawia, że podejmuje on często tematy wielkie, trudne i niekiedy obrazoburcze z polskiego punktu widzenia. W jednym z tekstów stwierdza: chcę powiedzieć coś niezwykle prostego. „Azja” jako taka nie istnieje i niepotrzebny jest termin „Azja” jako koherentna kategoria geograficzna mająca swoje odpowiednie elementy składowe w rzeczywistości. Następnie logicznie i konsekwentnie uzasadnia swoją tezę, przeprowadzając dodatkowo genezę powstania tego niefortunnego terminu. W. Szymborska jest bardzo bliska autorowi, znajome jest jej pragnienie metamorfozy, czyli wczuwania się w inne byty i istoty, jej wręcz buddyjskie wyczulenie na świat Natury nie poddający się ludzkim kryteriom, jej niechęć do wszelkich generalizacji. Autor z jednakową łatwością i swobodą porusza się wśród pism japońskich założycieli szkół buddyzmu, jak i „ciężkich norwidów” polskiej poezji, co daje czytelnikowi niezwykłą szansę na intelektualną podróż w przestrzeni międzykulturowej.

Eseje nie całkiem polskie to lektura obowiązkowa dla każdego polonisty, japonisty, a także tych, którzy zawsze chcą wiedzieć więcej.

Anna Surmacz-Ikeda

Tokimasa Sekiguchi – polonista, tłumacz literatury, eseista. Urodzony w Tokio, studiował literaturę francuską na Tokyo University i kulturę porównawczą na Graduate School of Tokyo University. W latach 1974–1976 jako stypendysta rządu polskiego odbył staż na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wykładał jako komparatysta na Tokyo Institute of Technology i na University of Kumamoto (1979–1992). W 1992 r. zaczął pracować na polonistyce, powstałej w 1991 r. jako pierwsza i jedyna w Japonii, na Tokyo University of Foreign Studies, kierował Katedrą Kultury Polskiej do marca 2013 r., po czym przeszedł na emeryturę (Katedra Kultury Polskiej została zamknięta). Jego kulturoznawcze wykłady, polonistyczne i translatorskie seminaria cechowała społeczno-dyscyplinarna otwartość, miały też szerszy zasięg niż tradycyjne polonistyczne zajęcia akademickie. Uczęszczali na nie doktoranci z różnych uczelni, specjaliści z różnych dziedzin, a także Polacy przebywający na stypendium lub na stałe zamieszkali w Japonii. Wydał zbiór esejów po japońsku: Pōrando to Tasha [Polska i jej Obcy], Tokio 2014. Przełożył na japoński m.in.: Treny J. Kochanowskiego, Ballady i romanse A. Mickiewicza, Historię literatury polskiej C. Miłosza, Matkę Joannę od Aniołów J. Iwaszkiewicza, Przyczynek do biografii J. Kotta, Cztery dramaty S.I. Witkiewicza, Iwonę, księżniczkę Burgunda W. Gombrowicza, Korespondencję Fryderyka Chopina (1816–1831).